wolnych myśli kilka, bez ładu i składu, bez zdjęć nawet

Przez niespełna dwa lata bardzo poważnie zaangażowałem się w tworzenie pewnego forum fotograficznego (bardzo aktywny członek, „rekrutant” oraz moderator). Miałem jakieś 4m-ce oddechu od tej strony, teraz powróciłem, ale to już chyba nie dla mnie.. Logowałem się także na dziesiątki innych, podobnych portali, choć tam raczej byłem biernym obserwatorem niż aktywnym rozmówcą..

Dlaczego przestałem? Wśród wielu moich znajomych dostrzegam coś w rodzaju onanizmu sprzętowego.. setki pytań z cyklu jakim szkłem, jaką puchą, jakimi filtrami osiągnięto ten czy inny efekt.. często nie jest istotne zdjęcie, lecz jego exif.. nie podoba mi się takie rozbijanie foty na czynniki pierwsze.. wykucie zasad, klapki na oczy i jazda.. a gdzie rozmowy o fotografii jako całości? O jej przekazie? Ładunku emocjonalnym? Nie uświadczycie tego typu rozmów na takich portalach.. przy portrecie starca większość osób nie zastanowi się nad jego historią, tym co ma do opowiedzenia, raczej skupi się na tym czy ostrość trafiła idealnie w oczy..

Ktoś kiedyś powiedział że gdy na takie strony wkleić jakieś mniej znane fotki Bressona, Adamsa, czy Bara zostałyby one najprawdopodobniej totalnie zjechane.. i jest to kurna prawda.. niestety..

Żeby nie było.. technika, zasady fotografii są jak najbardziej ważne.. ale ich sztywne się trzymanie zabija fotografię.. zdjęcia stają się „legendami” nie dlatego że były poprawne technicznie, lecz dlatego że mają przekaz.. że każdy ich element współgra z innymi, bombarduje nasz zmysł wzroku, pozwala zanurzyć się w obrazie, trzyma i nie chce puścić.. następnego dnia dany obraz jesteśmy wstanie odtworzyć z pamięci..

Dlatego ja chyba nie pasuję już (a może jeszcze?)do takich miejsc, do takich stron.. ja wolę zachwycać się zdjęciami.. myśleć czy potrafiłbym dany obraz tak przekazać.. a może zrobić to lepiej? A nie zastanawiać się czy ustawię tak samo mój aparat, czy wystarczy mi światła.. nie chcę masturbować się nowym szkłem, chcę wyciskać max z tego co mam.. nie chcę doszukiwac się braku ostrości w oku, wolę zastanowić się co ta twarz na portrecie ma mi do powiedzenia..

Odkąd przestałem myśleć o sprzęcie, rozbierać zdjęcia na czynniki pierwsze, analizować exify.. odkąd zastąpiłem to wszystko spontanicznym przeglądaniem albumów, różnych galerii w Internecie (Boże broń od czytania komentarzy), wróciła radość, wróciła chęć fotografowania.. robię po kilkadziesiąt zdjęć tygodniowo, cieszę się banalnymi rzeczami dookoła mnie.. nie mówię „to się nie uda, to się nie spodoba” tylko kombinuję.. a porażki? Co z tego że wybrałem jedną zdjęcie z całodziennego pstrykania? A może nie ocalało nawet jedno? Co z tego, skoro miałem cały dzień frajdy? Frajdy nawet nie z udanego zdjęcia, frajdy z fotografowania.. z szukania obiektów, ustawiania kadrów i pstrykania…

Mimo że moim zdjęciom, naiwnym, prostym, amatorskim do szpiku kości brakuje pewnie wiele do poprawności, życzę Wam frajdy takiej jak ja mam z fotografowania, z publikowania tu moich wypocin..nie przejmujcie się że czasem nie wychodzi, kombinujcie, bawcie się, wierzę że efekty (także u mnie) przyjdą..

ps. jeśli ktoś z tego czy innego forum poczuł się urażony przepraszam, nie taki był mój zamiar.. ja po prostu nie potrafię już pisać, komentować.. zamiast wywodów o Waszych fotkach, o technice, zasadach.. wolę podziwiać, często zachwycac, ślinić się wręcz na widok Waszym prac.. przepraszam.. ja po prostu zawsze odstawałem, taki już mój los.. swój świat, swoje kredki i swoje zabawki przykrecane do podłogi;p